Afgelopen week was het weer eens zo ver. Ik verdwaalde hopeloos op het internet. Uren en uren las ik, klikte ik, checkte ik. Wat er aan de hand was? Ik was op zoek naar die ene leuke camping in Frankrijk om nog één keer buiten de schoolvakanties te kamperen.
Ik krijg nog steeds een kriebel in mijn buik als ik Pinterest of één van mijn favoriete vakantieadresjes websites open, om nieuwe ‘ontdekkingen’ te doen.
Vakantieadresjes: ik weet niet hoe dat voor jou is, maar ik heb er altijd al een haat-liefde verhouding mee gehad. Ik krijg nog steeds een kriebel in mijn buik als ik Pinterest of één van mijn favoriete vakantieadresjes websites open, om nieuwe ‘ontdekkingen’ te doen. Vol verwachting stort ik me in de online vakantie-bubble. Waar overal de zon schijnt en het ‘héérlijk’ en ‘puur genieten’ is.
Als tiener leerde ik al hele reisgidsen uit mijn hoofd. Dat doe ik nu al lang niet meer, maar op Pinterest heb ik wel nog steeds een enorme verzameling met vakantieadresjes. Het aanbod is dan ook oneindig – zeker online. En apps als Pinterest en Zoover zijn er allemaal op gericht om je maar zo veel mogelijk te laten doorklikken: ‘dit zul je misschien ook leuk vinden’ of ‘onze bezoekers bekeken ook.’ En dus ga ik maar door: steeds op zoek naar iets wat nóg mooier, nog beter, en of nog leuker is.
En dus ga ik maar door: steeds op zoek naar iets wat nóg mooier, nog beter, en of nog leuker is.
Tot ik het op het laatst totaal niet meer overzie. En dus maar helemaal niets kies. Of ik kies wel – waarna het bijna altijd tegen valt. Want hoe langer mijn zoektocht, des te hoger mijn verwachtingen – en hoe hoger mijn verwachtingen, hoe minder de werkelijkheid daar aan kan voldoen.
Ik weet het van mezelf en toch overkomt het me zo af en toe nog steeds. Vooral als ik moe ben of niet helemaal lekker in mijn vel zit. Na zo’n avond voel ik me uitgeput en leeg en kan ik niet slapen. Zo ook dit keer. De volgende dag vroeg ik mijn Shiatsu therapeute of zij nog tips had voor een mooi gebied. Na even zoeken in het campingboek van mijn ouders, vond ik daar een prachtige plek. Even op internet gekeken, manlief ge-appt en ’s avonds de knoop doorgehakt. Zo kan het dus ook. Want geluk gaat niet om de mooiste plekjes, maar zit natuurlijk in jezelf. Soms moet ik dat kennelijk weer opnieuw ontdekken.